Grécko, Krajina, Zahraničie

Kalymnos – autobusový výlet po ostrove (Telendos, Arginonda, Vathia, Pothia, Vlyhadia)

skala
Hits: 5016

Autor člán­ku: Oľga Magalová

Dovo­len­ka na Kalym­no­se, 3. časť – Auto­bu­so­vý výlet po ostrove

Hneď dru­hý deň náš­ho poby­tu sme mali auto­bu­so­vý výlet po ostro­ve Kalym­nos. Sprie­vod­ca­mi nám boli Angli­čan­ka She­ryl, žijú­ca na Kalym­no­se aj s man­že­lom na dôchod­ku, a náš dele­gát Jan. V auto­bu­se boli dovo­len­ká­ri CK Aeolus a neja­kí Angli­ča­nia z inej CK. Z náš­ho stre­dis­ka Kan­tu­ni sme vyra­zi­li sme­rom na sever po západ­nom pobre­ží, kde sú aj ostat­né dovo­len­ko­vé stre­dis­ká s plá­ža­mi. Kalym­nos je veľ­mi hor­na­tý a pobre­žie je čle­ni­té. Hlav­ná ces­ta väč­ši­nou vedie vyso­ko nad pobre­žím a do jed­not­li­vých stre­dísk sa schá­dza oso­bit­ný­mi ces­ta­mi. Sprie­vod­ky­ňa nás hneď upo­zor­ni­la, že sa blí­žia zákru­ty – ser­pen­tí­ny pre­zý­va­né ​„waw!“, z kto­rých bude úchvat­ný pohľad na pobre­žie aj na pro­ti­ľah­lý ostrov Telen­dos. Mala prav­du. Len kým som ja vyhra­ba­la z kabe­le foťák, waw bolo za nami 🙂 Napriek tomu som počas jaz­dy nafo­ti­la cez okno auto­bu­su zopár zábe­rov – pohľad z Kalym­no­su na Telen­dos. Ten­to pohľad je typic­ký pre stre­dis­ká Myr­ties a Mas­su­ri. My v Kan­tu­ni sme z Telen­do­su vide­li iba kúsok ​„chvos­ta“, medzi nami bol iný kopec.

Ostrov Telen­dos sme s Jul­kou nav­ští­vi­li po týžd­ni aj samé. Kúpi­li sme si v super­mar­ke­te lís­tok na miest­nu dopra­vu za 80 cen­tov do Myr­ties a z jeho prí­sta­vis­ka sme ces­to­va­li lodič­kou na Telen­dos. Pozre­li sme si gýčo­vi­tú chut­nú pro­me­nád­ku na Telen­do­se, potom sme sa vybra­li na túru pop­ri pobre­ží, ale bol taký vet­ris­ko, že nás tak­mer sfúk­lo z úte­su na plá­žič­ku pod ním :). Pôvod­ne sme mys­le­li, že sa tam zosta­ne­me kúpať na nie­kto­rej z plá­ží, ale kvô­li tomu vet­ru sme sa nako­niec roz­hod­li vrá­tiť na Kalym­nos do Myr­ties. Ešte pred­tým sme si ale dali na Telen­do­se chut­né fra­pé v taver­ne Zor­bas. Potom sme sa lodič­kou vrá­ti­li do Myr­ties a na tamoj­šej krás­nej plá­ži s úchvat­ným výhľa­dom na Telen­dos sme pre­ži­li veľ­mi vyda­re­ný deň.

Postu­po­va­li sme pobre­žím sme­rom na Empo­rio. Pri Argi­non­de sme sa zato­či­li do vnút­ro­ze­mia. Mali tam novú krás­nu asfalt­ku, kto­rá však mala také tech­nic­ké para­met­re, že na Slo­ven­sku by vydr­ža­la asi len jed­nu poriad­nu let­nú búr­ku a stiek­la by rov­no do mora :). Majú ​„šťas­tie“, že tam sko­ro nepr­ší. Ces­tou sme vide­li mno­ho sku­pín vče­lích úľov, vraj sa im tam veľ­mi darí. Celý Kalym­nos je kame­nis­tý, poras­te­ný taký­mi ​„skal­ko­vý­mi“ koso­dre­vin­ka­mi ako vid­no na obráz­koch. Sú rôz­no­fa­reb­né a voňa­vé. Ani požiar tam vraj nemal dlhé trva­nie, lebo ska­pal sko­ro sám od seba keď­že tam nema­jú v horách stro­my. Iba blíz­ko stre­dis­ka nasa­di­li hasia­ce heli­kop­té­ry. Vnút­ro­zem­ská ces­ta nás doviez­la až do man­da­rín­ko­vé­ho údo­lia. To je napo­div cel­kom svie­že a zele­né, na jeho kon­ci (začiat­ku sme­rom od mora) je mes­teč­ko Vat­hi. Leží na kon­ci skal­na­té­ho fjor­du. Tu sme mali asi hodi­no­vú pre­stáv­ku na pre­hliad­ku, my sme s Jul­kou na chví­ľu ​„zakot­vi­li“ v prí­stav­če­ku na betó­no­vých scho­dí­koch a máča­li sme si nohy v čis­tuč­kom priez­rač­nom mori. Vzdy­cha­li sme, že keby bolo via­cej času, tak by sme si tam aj zaplá­va­li. (To sa nám nako­niec spl­ni­lo v rám­ci lod­né­ho výle­tu, o kto­rom napí­šem neskôr).

Z Vat­hi sme pokra­čo­va­li po východ­nom pobre­ží do hlav­né­ho mes­ta Pothia na juhu. Východ­né pobre­žie kon­čí str­mo v mori, je tak­mer ľudop­rázd­ne, ani tam nič neras­tie, iba ole­an­dre ved­ľa ces­ty. Tie sú krás­ne, lebo ich miest­ne kozy neže­rú (vraj sú pre ne jedo­va­té). Kozy sú na východ­nom pobre­ží sko­ro vša­de, aj po ces­te si vykra­ču­jú krí­žom krá­žom, vedia že ich nikto nezra­zí :). Z východ­né­ho pobre­žia je krás­ne vidieť Turec­ko, oblasť Mar­ma­ri­su. Tiež je vid­no blíz­ke ostro­vy, spo­za Kosu dokon­ca vytŕča vrchol sopeč­né­ho ostro­va Nisy­ros.

V hlav­nom mes­te Pothii sme mali asi hodi­no­vú zastáv­ku, naj­viac času sme z toho strá­vi­li v múzeu – manu­fak­tú­re na výro­bu mor­ských špon­gií. Bola to záro­veň pre­daj­ňa aj výrob­ňa, ale veľ­mi vkus­ne zaria­de­ná a s prí­jem­ným výkla­dom miest­nej gréc­kej sprie­vod­ky­ne. Nakú­pi­li sme špon­gie (pra­vé, z Lýbij­ské­ho mora!), potom na pešej zóne zopár suve­ní­rov a pohľad­níc a pokra­čo­va­li sme auto­bu­som hore ser­pen­tí­na­mi nad Pothiu do kláš­to­ra pome­no­va­né­ho Agi­os Savas, pod­ľa mní­cha kto­rý bol nedáv­no vyhlá­se­ný za svä­té­ho, lebo boli uzna­né jeho lie­či­teľ­ské zázra­ky. Z are­álu kláš­to­ra boli nád­her­né výhľa­dy na Pothiu a do ďale­ké­ho oko­lia. Pred vstu­pom do are­álu nás She­ryll požia­da­la, aby sme si pre­ho­di­li nie­čo cez rame­ná a cez nohy, pokiaľ máme kra­ťa­sy nad kole­ná. Všet­ci Aeolu­sá­ci to rešpek­to­va­li, ale väč­ši­na z jej milých Angli­ča­nov na to hodi­la bobek. Čudo­va­la som sa, že im nie je v kos­to­le tráp­ne, kor­zo­vať sa tam ako na plá­ži… Kos­tol bol nád­her­ne vyzdo­be­ný, až tak veľ­ko­le­pý som zatiaľ v Gréc­ku nenavštívila.

Z Agi­os Savas sme prud­ký­mi ser­pen­tí­na­mi ziš­li do záli­vu Vly­ha­dia, kde bolo múze­um mor­ských obja­vov. Po pre­hliad­ke múzea, kto­ré bolo hneď ved­ľa plá­že, bolo voľ­no vyhra­de­né na kúpa­nie. Bolo tam čis­tuč­ké, kľud­né more bez vĺn, tak sme si s Jul­kou priš­li na svo­je :). Potom sme si v miest­nej taver­ne pochu­ti­li na ​„gréc­kom send­vi­či“ a auto­bus nás poroz­vá­žal do našich stre­dísk. Na kon­ci Jan poďa­ko­val She­ryl za jej sprie­vod­cov­ské služ­by a my sme spon­tán­ne zatlies­ka­li. Až potom sa pri­da­li aj Angli­ča­nia. Boli fakt tráp­ni, aj keď opúš­ťa­li auto­bus, žia­den z nich nepo­zdra­vil. Ako keby tel­ce vystu­po­va­li z MHD. Tak sme im to my muse­li uká­zať keď sme vystu­po­va­li na našej zastáv­ke a nahlas sme pozdra­vi­li po slo­ven­sky aj po anglic­ky a ešte aj šofé­ra po gréc­ky :). Bolo vid­no, ako ho to potešilo.

Aut­hor: Oľga Magalová

Holi­day on Kalym­nos, Part 3 – Bus Trip around the Island

On the second day of our stay, we had a bus trip around the island of Kalym­nos. Our guides were She­ryl, an Englis­hwo­man living on Kalym­nos with her reti­red hus­band, and our repre­sen­ta­ti­ve, Jan. The bus accom­mo­da­ted holi­da­y­ma­kers from CK Aeolus and some English tou­rists from anot­her tra­vel agen­cy. We set off from our resort, Kan­tu­ni, hea­ding north along the wes­tern coast, whe­re other holi­day resorts with bea­ches are loca­ted. Kalym­nos is very moun­tai­nous, and the coast­li­ne is rug­ged. The main road most­ly runs high abo­ve the coast­li­ne, and indi­vi­du­al resorts are acces­sed by sepa­ra­te roads. The guide imme­dia­te­ly war­ned us that we were app­ro­aching the win­ding ser­pen­ti­nes cal­led ​“waw!” from which the­re would be a bre­ath­ta­king view of the coast­li­ne and the oppo­si­te island of Telen­dos. She was right. By the time I mana­ged to dig my came­ra out of my bag, the ​“waw!” was alre­a­dy behind us 🙂 Nevert­he­less, I mana­ged to take a few shots through the bus win­dow during the jour­ney – a view from Kalym­nos to Telen­dos. This view is typi­cal for the resorts of Myr­ties and Mas­su­ri. In Kan­tu­ni, we could only see a part of Telen­dos, a ​“tail” bet­we­en us and anot­her hill.

Jul­ka and I visi­ted the island of Telen­dos by our­sel­ves after a week. We bought a tic­ket for local tran­s­por­ta­ti­on for 80 cents at the super­mar­ket to get to Myr­ties, and from its port, we tra­ve­led by boat to Telen­dos. We explo­red the some­what kits­chy but char­ming pro­me­na­de on Telen­dos, then embar­ked on a hike along the coast. Howe­ver, it was quite win­dy, and we almost got blo­wn off the cliff onto the beach below :). Ori­gi­nal­ly, we thought of sta­y­ing the­re to swim at one of the bea­ches, but due to the wind, we deci­ded to return to Kalym­nos in Myr­ties. Befo­re that, though, we enjo­y­ed deli­ci­ous frap­pé at the Zor­bas tavern on Telen­dos. Then we took the boat back to Myr­ties and spent a very suc­cess­ful day on the beau­ti­ful beach the­re with a bre­ath­ta­king view of Telendos.

We con­ti­nu­ed along the coast towards Empo­rio. At Argi­non­de, we tur­ned inland. They had a new beau­ti­ful asp­halt road the­re, but its tech­ni­cal para­me­ters would pro­bab­ly only withs­tand a pro­per sum­mer storm in Slo­va­kia, and it would flow straight into the sea :). They are ​“luc­ky” that it rare­ly rains the­re. On the way, we saw many groups of bee­hi­ves; appa­ren­tly, the bees thri­ve in that area. The enti­re Kalym­nos is roc­ky, cove­red with ​“roc­ky” shrubs, as seen in the pic­tu­res. They come in vari­ous colors and are frag­rant. A fire the­re repor­ted­ly did­n’t last long becau­se it died down almost on its own sin­ce the­re are no tre­es in the moun­tains. Only fire­figh­ting heli­cop­ters were dep­lo­y­ed near the resort. The inland road took us all the way to the tan­ge­ri­ne val­ley. Sur­pri­sin­gly, it is quite fresh and gre­en; at its end (begin­ning from the sea), the­re is the town of Vat­hi. It lies at the end of a roc­ky fjord. Here, we had about an hou­r’s bre­ak for sight­se­e­ing. Jul­ka and I ancho­red our­sel­ves for a whi­le on the conc­re­te steps in the har­bor, dip­ping our feet in the crystal-​clear sea. We sig­hed that if the­re were more time, we would have gone for a swim. (In the end, this wish came true as part of a boat trip, which I will wri­te about later).

From Vat­hi, we con­ti­nu­ed along the eas­tern coast to the main town of Pothia in the south. The eas­tern coast ste­ep­ly ends in the sea, it is almost deser­ted, and not­hing gro­ws the­re except ole­an­ders along the road. They are beau­ti­ful becau­se the local goats don’t eat them (appa­ren­tly, they are poiso­nous to them). Goats are almost eve­ry­whe­re on the eas­tern coast, even strol­ling along the road, kno­wing that no one will run them over :). From the eas­tern coast, you can get a beau­ti­ful view of Tur­key, the Mar­ma­ris area. You can also see near­by islands, and behind Kos, the peak of the vol­ca­nic island of Nisy­ros protrudes.

In the main town of Pothia, we had about an hour-​long stop, and most of that time was spent in the museum-​factory for the pro­duc­ti­on of sea spon­ges. It ser­ved as both a shop and a manu­fac­tu­ring faci­li­ty but was tas­te­ful­ly deco­ra­ted with a ple­a­sant expla­na­ti­on from the local Gre­ek guide. We bought spon­ges (real ones from the Liby­an Sea!), then a few sou­ve­nirs and post­cards in the pedes­trian zone. After that, we con­ti­nu­ed by bus up the ser­pen­ti­ne roads abo­ve Pothia to the monas­te­ry named Agi­os Savas, after a monk who was recen­tly dec­la­red a saint becau­se his hea­ling mirac­les were recog­ni­zed. From the monas­te­ry grounds, the­re were mag­ni­fi­cent vie­ws of Pothia and the sur­roun­ding area. Befo­re ente­ring the monas­te­ry grounds, She­ryll asked us to cover our shoul­ders and kne­es if we were wea­ring shorts abo­ve the knee. All Aeolus tou­rists res­pec­ted this, but most of her dear English peop­le just scof­fed at it. I was sur­pri­sed that they did­n’t feel awk­ward in the church, beha­ving as if they were on the beach. The church was beau­ti­ful­ly deco­ra­ted, the most mag­ni­fi­cent I had visi­ted in Gre­e­ce so far.

From Agi­os Savas, we des­cen­ded ste­ep ser­pen­ti­ne roads to the Vly­ha­dia Bay, whe­re the Muse­um of Mari­ti­me Dis­co­ve­ries was loca­ted. After tou­ring the muse­um, which was right next to the beach, we had free time reser­ved for swim­ming. The sea was calm and cle­an, wit­hout waves, so Jul­ka and I enjo­y­ed it to the ful­lest :). Later, we indul­ged in a ​“Gre­ek san­dwich” at a local tavern, and the bus took us back to our resorts. At the end, Jan than­ked She­ryl for her guiding ser­vi­ces, and we spon­ta­ne­ous­ly app­lau­ded. Only then did the English peop­le join in. They were real­ly awk­ward, even when lea­ving the bus, none of them gre­e­ted. It was as if they were get­ting off pub­lic tran­s­por­ta­ti­on. So, we had to show them when we disem­bar­ked at our stop, and we gre­e­ted loud­ly in Slo­vak, English, and even the bus dri­ver in Gre­ek :). You could see how much it ple­a­sed him.

Διακοπές στην Καλύμνο, Μέρος 3 – Εκδρομή με λεωφορείο στο νησί

Kalym­nos, Εκδρομή με λεωφορείο στο νησί – Μέρος 1

Αμέσως τη δεύτερη μέρα των διακοπών μας, είχαμε μια εκδρομή με λεωφορείο στο νησί της Καλύμνου. Οι συνοδοί μας ήταν η Άγγλος She­ryl, που ζει στην Καλύμνο με τον σύζυγό της σε συνταξιοδότηση, και ο εκπρόσωπός μας Jan. Στο λεωφορείο ήταν ταξιδιώτες του CK Aeolus και μερικοί Άγγλοι από άλλο ταξιδιωτικό γραφείο. Από το καταφύγιό μας στην περιοχή Kan­tu­ni, εκκινήσαμε προς τα βόρεια κατά μήκος της δυτικής ακτής, όπου υπάρχουν και τα άλλα θέρετρα με παραλίες. Η Καλύμνος είναι πολύ ορεινή, και η ακτογραμμή της είναι κατακερματισμένη. Ο κύριος δρόμος συνήθως κινείται ψηλά πάνω από την ακτογραμμή, και οι διάφορες πόλεις προσεγγίζονται με ξεχωριστούς δρόμους. Η ξεναγός μας μας προειδοποίησε αμέσως ότι πλησιάζουμε τις στροφές-​σερπαντίνες που ονομάζονται ​“waw!”, από όπου θα έχουμε εκπληκτική θέα στην ακτογραμμή και στον απέναντι νησί Telen­dos. Είχε δίκιο. Μόνο που, μέχρι να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή από την τσάντα μου, το ​“waw” ήταν πια πίσω από μας 🙂 Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τράβηξα μερικές φωτογραφίες μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου – η θέα από την Καλύμνο προς το Telen­dos. Αυτή η θέα είναι χαρακτηριστική για τα θέρετρα Myr­ties και Mas­su­ri. Στην Kan­tu­ni βλέπαμε το Telen­dos μόνο από ένα μικρό κομμάτι, καθώς υπήρχε ένα άλλο βουνό μεταξύ μας.

Το νησί Telen­dos το επισκεφθήκαμε με την Jul­ka μετά από μια εβδομάδα. Αγοράσαμε ένα εισιτήριο για την τοπική μεταφορά από το σούπερ μάρκετ με 80 λεπτά για το Myr­ties και ταξιδέψαμε με βάρκα από το λιμάνι του προς το Telen­dos. Κοιτάξαμε την κιτρινωπή, νόστιμη περιοδεία στο Telen­dos, και στη συνέχεια ξεκινήσαμε για μια πεζοπορία κατά μήκος της ακτογραμμής, αλλά ένας άνεμος σχεδόν μας ξεσήκωσε από τον βράχο σε μια παραλία κάτω από αυτόν :). Αρχικά, νομίζαμε ότι θα παραμείνουμε για κολύμπι σε κάποια από τις παραλίες, αλλά λόγω του αέρα, αποφασίσαμε τελικά να επιστρέψουμε στην Καλύμνο στο Myr­ties. Πριν από αυτό, όμως, απολαύσαμε ένα νόστιμο φραπέ στην ταβέρνα Zor­bas του Telen­dos. Στη συνέχεια, επιστρέψαμε με τη βάρκα στο Myr­ties, και στην όμορφη παραλία με εκπληκτική θέα στο Telen­dos, περάσαμε ένα πολύ επιτυχημένο ημέρα.

Προχωρήσαμε κατά μήκος της ακτογραμμής προς το Εμπόριο. Στο Argi­non­de, στρίψαμε προς το εσωτερικό. Είχαν έναν νέο, όμορφο ασφαλτοστρωμένο δρόμο, ο οποίος ωστόσο θα διαρκούσε περίπου μία σοβαρή καλοκαιρινή καταιγίδα στη Σλοβακία και θα κατέληγε απευθείας στη θάλασσα :). ​“Τυχεροί” που στο νησί σχεδόν ποτέ δεν βρέχει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είδαμε πολλά σμήνη μελισσοκόμων, λένε ότι τα πηγαίνουν πολύ καλά εκεί. Ολόκληρη η Κάλυμνος είναι πετρώδης, καλυμμένη με αυτά τα ​“βραχοειδή” θυμαρίσια όπως φαίνεται στις φωτογραφίες. Είναι ποικίλα χρωματιστά και μυρωδάτα. Ακόμη και η φωτιά δεν κράτησε πολύ εκεί, γιατί πέθανε σχεδόν από μόνη της, καθώς στα βουνά δεν υπάρχουν δέντρα. Μόνο κοντά στο θέρετρο εκτόξευσαν ελικόπτερα πυρόσβεσης. Η εσωτερική διαδρομή μας έφερε μέχρι τον κόλπο των μανταρινιών. Εκεί είναι αρκετά φρέσκο και πράσινο, και στο τέλος του (αρχής προς τη θάλασσα) βρίσκεται το χωριό Βάθη. Βρίσκεται στο τέλος ενός βραχώδους φιόρδ και εκεί είχαμε περίπου μια ώρα διάλειμμα για να περπατήσουμε, εγώ και η Jul­ka ​“αγκυροβολήσαμε” για λίγο στο λιμανάκι στις βετονικές σκάλες και έβουλιάζαμε τα πόδια μας στην καθαρή διάφανη θάλασσα. Αναστενάξαμε ότι αν είχαμε περισσότερο χρόνο, θα κολυμπούσαμε εκεί. (Αυτό το καταφέραμε τελικά κατά τη διάρκεια της βατραχικής εκδρομής, για την οποία θα γράψω αργότερα).

Από το Βαθύ συνεχίσαμε κατά μήκος της ανατολικής ακτής προς την πρωτεύουσα Pothia, προς το νότο. Η ανατολική ακτή τελειώνει απότομα στη θάλασσα, είναι σχεδόν ανθρωποκεντρική, δεν υπάρχει τίποτα που να αναπτύσσεται εκεί, μόνο τα λειμονάρια δίπλα στον δρόμο. Είναι όμορφα, γιατί οι τοπικές κατσίκες δεν τα τρώνε (λένε ότι είναι δηλητηριώδη για αυτές). Οι κατσίκες είναι σχεδόν παντού στην ανατολική ακτή, ακόμη και πάνω στον δρόμο περπατούν διασχίζοντας, ξέρουν ότι κανείς δεν θα τις χτυπήσει :). Από την ανατολική ακτή, η θέα προς την Τουρκία είναι όμορφη, προς την περιοχή του Μαρμαρίδου. Μπορείτε επίσης να δείτε κοντινά νησιά, ακόμη και από τη Κω προεξέχει το κορυφαίο του ηφαιστείου νησί Nisyros.

Στην πρωτεύουσα Πόθια, είχαμε μια περίπου ωριαία στάση, μεγαλύτερο μέρος του οποίου περάσαμε στο μουσείο – εργαστήριο για την παραγωγή θαλάσσιων σφουγγαριών. Ήταν ταυτόχρονα ένα κατάστημα και ένα εργαστήριο, αλλά διακοσμημένο με πολύ καλό γούστο και με ευχάριστη εξήγηση της τοπικής ελληνίδας ξεναγού. Αγοράσαμε σφουγγάρια (αληθινά, από τη Λιβυκή Θάλασσα!), έπειτα αγοράσαμε μερικά σουβενίρ και καρτ ποστάλ και συνεχίσαμε με το λεωφορείο πάνω από το Πόθια προς τα επάνω στα στενά δρομάκια προς το μοναστήρι που ονομάζεται Άγιος Σάββας, από το μοναχό που πρόσφατα ανακηρύχθηκε άγιος, για τα θαυματουργά θεραπευτικά του θαύματα. Από τον χώρο του μοναστηριού υπήρχαν υπέροχες θέατρικές προοπτικές του Πόθια και των περιοχών του. Πριν εισέλθουμε στον χώρο, η She­ryl μας παρακάλεσε να πετάξουμε κάτι πάνω από τους ώμους και τα πόδια μας, αν φοράμε σορτς πάνω από τα γόνατα. Όλοι οι ταξιδιώτες του Aeolus το σεβάστηκαν, αλλά η πλειονότητα των γλυκών Άγγλων της έριξε το δεύτερο μάτι. Θαύμασα πώς δεν ντράπηκαν στην εκκλησία, περπατώντας όπως στην παραλία… Η εκκλησία ήταν όμορφα διακοσμημένη, τόσο επιβλητική όσο έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα στην Ελλάδα.

Από τον Άγιο Σάββα κατεβήκαμε με γρήγορες στροφές στον κόλπο του Βλυχάδια, όπου υπήρχε το μουσείο θαλάσσιων ευρημάτων. Μετά την επίσκεψη στο μουσείο, που ήταν αμέσως δίπλα στην παραλία, είχαμε ελεύθερο χρόνο για κολύμπι. Ήταν καθαρή, ήσυχη θάλασσα χωρίς κύματα, οπότε είχαμε μια όμορφη εμπειρία με την Τζούλια. Στη συνέχεια, απολαύσαμε ένα ​“ελληνικό σάντουιτς” σε μια ταβέρνα της περιοχής, και το λεωφορείο μας μετέφερε πίσω στα θέρετρά μας. Στο τέλος, ο Γιάννης ευχαρίστησε τη Σέρυλ για τις υπηρεσίες της ως ξεναγού, και εμείς χειροκροτήσαμε αυθόρμητα. Μετά έκαναν το ίδιο και οι Άγγλοι. Ήταν πραγματικά αδέξιοι, ακόμη και κατά την αποχώρησή τους από το λεωφορείο, κανένας από αυτούς δεν χαιρέτησε. Σαν να αποβιβάζονταν από ένα λεωφορείο. Έτσι, εμείς πρέπει να τους δείξουμε όταν κατεβαίναμε στον σταθμό μας και χαιρετήσαμε δυνατά στα σλοβακικά, αγγλικά και ακόμη και στον οδηγό στα ελληνικά :). Ήταν εμφανές πόσο το εκτίμησε.

Use Facebook to Comment on this Post

Grécko, Krajina, Zahraničie

Kalymnos – Kantuni Beach

skala
Hits: 2748

Autor člán­ku: Oľga Magalová

Dovo­len­ka na Kalym­no­se, 2. časť – Kan­tu­ni Beach

Ak by som pred objed­ná­va­ním zájaz­du vede­la, že to je taký ​„vese­lý“ hotel, urči­te by sme si ho nevyb­ra­li. Písa­li, že je to mies­to, kde sa vďa­ka rôz­nym prog­ra­mom, kto­ré uspo­ra­dú­va hotel, urči­te nebu­de­me nudiť. Tak to je teda fakt, nudiť sa neda­lo asi do dru­hej v noci, kedy tie ich ​„prog­ra­my“ kon­či­li a hos­tia sa zača­li trú­siť späť. Prvý večer sme mali z toho mier­ny šok, našťas­tie sme mali kli­ma­ti­zá­ciu, o pol­no­ci sme zabuch­li dve­re na bal­kón, zatiah­li záves a ľah­li do poste­le :). Potom sa zvy­šok prog­ra­mu dal vydr­žať (bol pon­de­lok, mali na prog­ra­me ​„Hap­py Night“. Najprv gri­lo­vač­ka pri bazé­ne, potom gréc­ka muzič­ka, potom nie­koľ­ko­krát za večer euro­víz­ny Rybak, maka­re­na a spol., potom taneč­ky a vlast­né spe­vy, nako­niec hádza­nie krá­sa­víc do bazé­na s hlas­ný­mi uznan­li­vý­mi výkrik­mi keď vylie­za­li z bazé­na ako miss mok­ré trič­ko. Mne to neda­lo a vyliez­la som si to na bal­kón pred­sa len pozrieť :). V uto­rok býval ​“ako­že” iný prog­ram – živá kalym­nos­ká hud­ba. V pod­sta­te sa ale meni­li iba náz­vy a prog­ra­my sa podo­ba­li: živá kalym­nos­ká hud­ba (kom­bi­ná­cia gréc­kej a turec­kej, veľ­mi zau­jí­ma­vá, páči­la sa mi) s gri­lo­vač­kou, potom medzi­ná­rod­né hity – odr­ho­vač­ky, spe­vy a taneč­ky, s výnim­kou hádza­nia do bazé­na, na to bola iba pon­del­ko­vá Hap­py Night. A kaž­dý pia­tok mali gréc­ky večer, tam pri­šiel miest­ny súbor aj zatan­co­vať a uro­biť ohňo­vú šou. Boli to vyso­kí štíh­li fešá­ci, diev­čen­ce sú tam troš­ku ​„pri tele“, ale tan­ce boli pek­né. (Bet­ka, mys­le­la som na Teba, keby si tam bola, urči­te by sme sa aj aktív­ne zúčast­ni­li :). Ale s Jul­kou sme usú­di­li, že z našej ​„pre­zi­dent­skej lóže“ to vidí­me naj­lep­šie zo všet­kých. Mali sme bal­kón s výhľa­dom pria­mo na more a do are­álu hote­la, tak sme to vide­li vlast­ne lep­šie, ako nie­kto­rí pri sto­lí­koch, kto­rí si to muse­li zaplatiť.

Ešte jeden veľ­ký šok sme zaži­li prvý deň: keď sme sa vyšta­fí­ro­va­li do pla­viek a vybra­li sa na pláž. Bola hneď za múri­kom – tera­sou náš­ho pool-​baru. Keď sme pozre­li dolu na more, neve­ri­la som vlast­ným očiam: rov­no pod naším hote­lom sa pre­va­ľo­va­li vlny vo far­bách kalov z čis­tič­ky odpa­do­vých vôd. Bol sil­ný vie­tor, vlny veľ­ké a búr­li­vé a k tomu tá far­ba! Mys­le­la som, že na mies­te zdoch­nem! Jul­ka sa na mňa úpl­ne spo­ľah­la s výbe­rom dovo­len­ky a ja ju dove­diem na také­to mies­to… Zdep­ta­né sme na to poze­ra­li a potom sme sa kúpa­li v bazé­ne. Fakt nám to pek­ne poka­zi­lo nála­du. A čudo­va­li sme sa všet­kým, ako sa môžu tvá­riť tak spo­koj­ne a vese­lo pri takom­to hroz­nom mori :). Netu­ši­li sme, že ako cha­lu­hy priš­li, tak o tri dni odídu samé od seba bez sto­py preč a more bude priez­rač­né a modré.

Kalym­no­sa­nia straš­ne radi osla­vu­jú, všet­ko a nahlas. Tak­že ostat­né dni tam býva­li večer rodin­né ale­bo sva­dob­né osla­vy, pri­šiel cate­ring, vyzdo­bi­li bazén a jeho oko­lie, vše­li­ja­ké baló­ni­ky a lodič­ky v stre­de bazé­na, maš­le na zábrad­liach, … O desia­tej sa zača­li schá­dzať hos­tia od malin­kých deti­čiek v bugin­kách cez mlá­dež po sta­ré tetuš­ky a zába­va zača­la. A majú jeden ozaj ​„dob­rý“ zvyk títo Kalym­no­sa­nia – pri kaž­dej prí­le­ži­tos­ti hádžu dyna­mit. Zaspie­va­jú hap­py birth­day, potom sa pote­šíš že začí­na ohňos­troj, ale to už letí svet­li­ca s dob­rou nálo­žou nad more. Keď to buch­lo, mys­le­la som že nám bal­kón pad­ne. Tak som sa zľak­la, sko­ro mi cvr­k­lo. Ale tie ich detič­ky, ani jed­no nezap­la­ka­lo, teši­li sa a tlies­ka­li ručič­ka­mi až kým nebu­chol ďal­ší. To sme si už s Jul­kou drža­li uši, pou­če­né z prvej svet­li­ce :). A zase sme skon­či­li rov­na­ko – sfúk­li svieč­ky na bal­kó­ne, zabuch­li dve­re, zatiah­li záves, pus­ti­li klí­mu a vliez­li do poste­le. Jak sta­ré cho­ré ženy! :).

Našťas­tie sme mali hneď na dru­hý deň po prí­cho­de naplá­no­va­ný celo­den­ný auto­bu­so­vý zájazd po ostro­ve, tak sme sa ele­gan­tne vyhli kúpa­niu v tom našom ​„cha­lu­ho­vom“ mori. V rám­ci toh­to zájaz­du sme mali aj kúpa­nie na plá­ži vo Vly­ha­dii, more tam bolo úpl­ne pokoj­né, tep­luč­ké a čis­tuč­ké. O tom­to zájaz­de napí­šem v ďal­šej časti.

Inak sme boli potom s hote­lom aj so všet­kým veľ­mi spo­koj­né. Po dvoch dňoch sme usú­di­li, že sa bude­me baviť tak ako všet­ci ostat­ní a že nám to skrát­ka neva­dí (inak by sme sa muse­li iba jedo­vať od rána do noci). Keď už je to taký pria­teľ­ský domác­ky a vese­lý hotel, tak sa musí­me pris­pô­so­biť. Na štvr­tý deň (cha­lu­hy odchá­dza­li) sme sa už vese­lo kúpa­li v tých ​„atlan­tic­kých“ vlnách, nauči­li sme sa kade máme vlie­zať do mora, aby nás nezva­li­li a potom v tej hlb­šej vode sa už dalo krás­ne roch­niť v hoj­da­vých veľ­kých vlnách. Bolo to super! A ten výhľad z vody na oko­li­tú hor­na­tú pano­rá­mu, to bolo nie­čo úžas­né. Nako­niec sme mali obi­dve dep­ku, že odtiaľ musí­me odísť. To sa ešte nikde nestalo.

Zhr­nu­tie o hote­li: kto chce mať na dovo­len­ke bož­ský kľud, nech ide do Achi­li­onu v Amu­di na Zakyn­to­se. Tam sme boli vla­ni, super na super! Kto má doma vese­lé deti, nech ide sem, bude mať od nich svä­tý pokoj od rána až do noci, taký prog­ram si tie dec­ká vedia spo­lu uro­biť. Nech im dajú malé sur­fo­va­cie dosky, na tých vlnách sa môžu hádzať a voziť celý deň, aj do bazé­na to moh­li nosiť. Napriek všet­kým záka­zom na tabu­li, všet­ko sa tam moh­lo. Tak ako aj faj­če­nie v Gréc­ku – všet­ci a vša­de kľud­ne hulia, hlav­ne že EU je spo­koj­ná keď už majú ten zákon :).

Pri­pá­jam pár obráz­kov náš­ho hote­la aj zábe­ry vody na plá­ži, aby kaž­dý videl, že tie cha­lu­hy netre­ba brať až tak váž­ne, veď sa ony stra­tia, ako spie­va­me my Slováci :).

Odka­zy

Aut­hor of the artic­le: Oľga Magalová

Holi­day on Kalym­nos, Part 2 – Kan­tu­ni Beach

If I had kno­wn befo­re booking the trip that it’s such a ​“live­ly” hotel, we defi­ni­te­ly would­n’t have cho­sen it. They wro­te that it’s a pla­ce whe­re, thanks to vari­ous prog­rams orga­ni­zed by the hotel, we defi­ni­te­ly won’t be bored. Well, tha­t’s a fact; we could­n’t have been bored until about two in the mor­ning when the­ir ​“prog­rams” ended, and the guests star­ted to trick­le back. The first eve­ning, we were mild­ly shoc­ked, for­tu­na­te­ly, we had air con­di­ti­oning, at mid­night we slam­med the bal­co­ny door, pul­led the cur­tains, and went to bed :). After that, the rest of the prog­ram was bea­rab­le (it was Mon­day, and they had ​“Hap­py Night” on the sche­du­le). First, a bar­be­cue by the pool, then Gre­ek music, then seve­ral times throug­hout the eve­ning, Euro­vi­si­on win­ner Rybak, the maca­re­na and the like, then dan­ces and indi­vi­du­al sin­ging, final­ly thro­wing beau­ty con­tes­tants into the pool with loud che­ers as they emer­ged from the water like a wet T‑shirt miss. I could­n’t resist, so I went out on the bal­co­ny to watch :). On Tues­day, they had a ​“sup­po­sed­ly” dif­fe­rent prog­ram – live Kalym­nian music. But basi­cal­ly, only the names chan­ged, and the prog­rams were simi­lar: live Kalym­nian music (a com­bi­na­ti­on of Gre­ek and Tur­kish, very inte­res­ting, I liked it) with a bar­be­cue, then inter­na­ti­onal hits – oldies, songs, and dan­ces, except for thro­wing into the pool, which was only on Mon­da­y­’s Hap­py Night. And eve­ry Fri­day, they had a Gre­ek night, whe­re the local ensem­ble came to dan­ce and put on a fire show. They were tall, slim hand­so­me guys, the girls were a bit ​“ful­ler,” but the dan­ces were beau­ti­ful. (Bet­ka, I was thin­king of you, if you were the­re, we would defi­ni­te­ly acti­ve­ly par­ti­ci­pa­te :). But Jul­ka and I deci­ded that from our ​“pre­si­den­tial box,” we saw it best of all. We had a bal­co­ny over­lo­oking the sea and the hotel area, so we actu­al­ly saw it bet­ter than some at the tab­les who had to pay for it.

We expe­rien­ced anot­her big shock on the first day when we chan­ged into our swim­su­its and hea­ded to the beach. It was right behind the wall – the ter­ra­ce of our pool bar. When we looked down at the sea, I could­n’t belie­ve my eyes: right below our hotel, waves in the color of mud from the was­te­wa­ter tre­at­ment plant were rol­ling. The­re was a strong wind, the waves were lar­ge and tur­bu­lent, and the color! I thought I would faint on the spot! Jul­ka relied enti­re­ly on me to cho­ose the vaca­ti­on, and I lead her to such a pla­ce… We looked at it dis­ma­y­ed, and then we swam in the pool. It real­ly spo­iled our mood. And we won­de­red about eve­ry­o­ne, how they could act so con­tent and che­er­ful in such hor­rib­le sea :). We did­n’t know that as quick­ly as the algae came, they would disap­pe­ar on the­ir own wit­hin three days wit­hout a tra­ce, and the sea would be cle­ar and blue.

The locals in Kalym­nos love to celeb­ra­te, eve­ryt­hing and loud­ly. So, on the other days, the­re were fami­ly or wed­ding celeb­ra­ti­ons in the eve­nings. Cate­ring arri­ved, deco­ra­ted the pool and its sur­roun­dings with all sorts of bal­lo­ons and boats in the midd­le of the pool, bows on the rai­lings, etc. At ten, guests star­ted gat­he­ring, from litt­le chil­dren in swim­su­its to young peop­le and elder­ly ladies, and the fun began. The­se Kalym­nians have one real­ly ​“spe­cial” cus­tom – they throw dyna­mi­te on eve­ry occa­si­on. They sing hap­py birth­day, and then you­’re hap­py becau­se the fire­works are star­ting, but it’s actu­al­ly a fire­work roc­ket with a good load over the sea. When it explo­ded, I thought our bal­co­ny would col­lap­se. I got sca­red, it almost gave me a heart attack. But the­ir kids, not one of them cried, they were hap­py and clap­ped the­ir litt­le hands until the next one explo­ded. Jul­ka and I were alre­a­dy cove­ring our ears, having lear­ned from the first fire­work roc­ket :). And again, we ended up the same – blew out the cand­les on the bal­co­ny, slam­med the door, pul­led the cur­tains, tur­ned on the air con­di­ti­oning, and cra­wled into bed. Like old, sick women! :).

For­tu­na­te­ly, on the second day after arri­ving, we had a full-​day bus tour of the island plan­ned, so we ele­gan­tly avo­ided swim­ming in our ​“sewage-​colored” sea. As part of this tour, we also had a swim at Vly­ha­da Beach, whe­re the sea was com­ple­te­ly calm, warm, and crys­tal cle­ar. I will wri­te about this trip in the next part.

Other­wi­se, we were very satis­fied with the hotel and eve­ryt­hing else after­ward. After two days, we deci­ded that we would have fun like eve­ry­o­ne else and that we sim­ply did­n’t mind it (other­wi­se, we would have to poison our­sel­ves from mor­ning till night). Sin­ce it’s such a friend­ly, home­ly, and che­er­ful hotel, we have to adapt. On the fourth day (the sea­we­ed was gone), we hap­pi­ly swam in tho­se ​“Atlan­tic” waves, lear­ned whe­re to enter the sea so that we would­n’t be knoc­ked over, and then in the dee­per water, we could rock in the big, swin­ging waves. It was gre­at! And the view from the water of the sur­roun­ding moun­tain pano­ra­ma was somet­hing ama­zing. In the end, we both had a fee­ling that we had to lea­ve. That had never hap­pe­ned before.

Sum­ma­ry about the hotel: Any­o­ne who wants to have divi­ne pea­ce on vaca­ti­on should go to Achi­li­on in Amou­di on Zakynt­hos. We were the­re last year, super on super! Tho­se who have live­ly kids at home should come here; they will have holy pea­ce from them from mor­ning till night. Tho­se kids know how to make the­ir own prog­ram toget­her. Give them small surf­bo­ards; they can throw and ride on tho­se waves all day, they could even take them to the pool. Des­pi­te all the bans on the board, eve­ryt­hing could be done the­re. Just like smo­king in Gre­e­ce – eve­ry­o­ne can smo­ke any­whe­re, as long as the EU is hap­py when they have that law :).

I’m atta­ching a few pic­tu­res of our hotel and shots of the water on the beach so that eve­ry­o­ne can see that tho­se sea­we­eds should­n’t be taken so seri­ous­ly; they disap­pe­ar, as we Slo­vaks sing :).

Συγγραφέας του άρθρου: Όλγα Μαγκάλοβα

Διακοπές στην Κάλυμνο, 2η Μέρος – Παραλία Καντούνι

Εάν ήξερα πριν κράτησα το ταξίδι ότι το ξενοδοχείο είναι τόσο ​“χαρούμενο”, σίγουρα δεν θα το επέλεγα. Έγραφαν ότι είναι ένα μέρος όπου λόγω των διάφορων προγραμμάτων που διοργανώνει το ξενοδοχείο, σίγουρα δεν θα βαριέστε. Και είναι πραγματικό, δεν υπήρχε βαρεμάρα μέχρι τις δύο το πρωί, όταν τελείωναν αυτά τα ​“προγράμματα” και οι επισκέπτες άρχιζαν να επιστρέφουν. Την πρώτη βραδιά είχαμε ένα ελαφρύ σοκ, ευτυχώς όμως είχαμε κλιματισμό, τα ξημερώματα έκλεισαμε την πόρτα του μπαλκονιού, τραβήξαμε τα κουρτίνια και καταφέραμε να κοιμηθούμε :). Μετά, το υπόλοιπο πρόγραμμα ήταν ανεκτό (ήταν Δευτέρα, είχαν το ​“Hap­py Night” στο πρόγραμμα. Αρχικά ψήσιμο στην πισίνα, μετά ελληνική μουσική, μετά αρκετές φορές τη νύχτα ο Ρύμπακ της Euro­vi­si­on, μακαρένα και παρέα, μετά χοροί και δικά τους τραγούδια, και τέλος ρίψη ομορφοπάνην στην πισίνα με δυνατές επευφημίες όταν βγαίνανε από την πισίνα σαν να ήταν το μις βρεγμένο T‑shirt. Δεν το άντεξα και βγήκα να το δω από το μπαλκόνι :). Την Τρίτη είχαν ​“άλλο” πρόγραμμα – ζωντανή μουσική από την Κάλυμνο. Βασικά, τα ονόματα άλλαζαν αλλά τα προγράμματα ήταν παρόμοια: ζωντανή μουσική από την Κάλυμνο (συνδυασμός ελληνικής και τουρκικής, πολύ ενδιαφέρον, μου άρεσε) με ψήσιμο, μετά διεθνείς επιτυχίες – καταιγισμός τραγουδιών, τραγούδια και χοροί, εκτός από το ρίξιμο στην πισίνα που γίνονταν μόνο στο Hap­py Night τη Δευτέρα. Κάθε Παρασκευή είχαν ελληνική βραδιά, όπου έρχονταν τοπική ομάδα για χορό και παρουσίαση πυροτεχνημάτων. Ήταν ψηλοί, λεπτοί κύριοι, τα κορίτσια ήταν λίγο ​“παραπανίσια”, αλλά οι χοροί ήταν όμορφοι. (Μπέτκα, σκεφτόμουν εσένα, αν ήσουν εκεί, σίγουρα θα συμμετείχαμε ενεργά :). Αλλά με την Τζούλι θεωρήσαμε ότι από την ​“προεδρική μας θέση” βλέπαμε καλύτερα από όλους. Είχαμε μπαλκόνι με θέα απευθείας στη θάλασσα και τον χώρο του ξενοδοχείου, οπότε το βλέπαμε πραγματικά καλύτερα από όσους ήταν στα τραπέζια και το πλήρωναν.

Είχαμε άλλο ένα μεγάλο σοκ την πρώτη ημέρα: όταν φορέσαμε τα μαγιό μας και πήγαμε στην παραλία. Ήταν ακριβώς πίσω από τον τοίχο – τη βεράντα του πισίνας μας. Όταν κοιτάξαμε προς τη θάλασσα, δεν πίστευαν στα μάτια μας: ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο μας κύλαγαν κύματα με χρώματα λάσπης από τον καθαρισμό των αποβλήτων. Υπήρχε ισχυρός άνεμος, μεγάλα και ανακατεμένα κύματα και το χρώμα αυτό! Νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα στο σημείο! Η Τζούλια είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε μένα για την επιλογή των διακοπών και τώρα την οδηγώ σε ένα τέτοιο μέρος… Κοιτάξαμε έκπληκτοι και μετά πήγαμε να κολυμπήσουμε στην πισίνα. Πραγματικά μας χάλασε τη διάθεση. Και θαυμάζαμε όλους τους άλλους, πώς μπορούσαν να φαίνονται τόσο ικανοποιημένοι και χαρούμενοι μπροστά σε ένα τόσο φρικτό θάλασσα :). Δεν ξέραμε ότι όπως ήρθαν οι ​“σαλάχιες”, έτσι και σε τρεις μέρες θα φύγουν από μόνες τους χωρίς ίχνος και η θάλασσα θα είναι διάφανη και γαλάζια.

Οι κάτοικοι της Καλύμνου αγαπούν πολύ τις γιορτές και τα γιορτινά γεγονότα, όλα και δυνατά. Έτσι, τις άλλες ημέρες υπήρχαν βραδινές οικογενειακές ή γαμήλιες γιορτές, με εξυπηρέτηση cate­ring, διακόσμηση της πισίνας και του περιβάλλοντός της με διάφορα μπαλόνια και σκάφη, φιογκάκια στα κιγκλιδώματα, … Στις δέκα το βράδυ, οι επισκέπτες άρχισαν να συγκεντρώνονται, από μικρά παιδιά με παιδικά αυτοκίνητα μέχρι νεαρούς και ηλικιωμένες κυρίες, και η διασκέδαση ξεκίνησε. Και έχουν ένα πραγματικά ​“καλό” έθιμο αυτοί οι κατοίκοι της Καλύμνου – κάθε φορά που γίνεται κάτι, πετάνε δυναμίτη. Τραγουδούν το ​“Hap­py Birth­day”, στη συνέχεια χαίρεσαι που ξεκινά το πυροτέχνημα, αλλά ήδη πετάει το πυροτεχνήμα με την καλή φορτισμένη ανάλωση πάνω από τη θάλασσα. Όταν έσκασε, νόμιζα ότι το μπαλκόνι μας θα πέσει. Έτσι φοβήθηκα, σχεδόν έπαθα πλάκα. Αλλά αυτά τα παιδιά τους, κανένα δεν έκλαψε, χαίρονταν και χειροκροτούσαν με τα χεράκια τους μέχρι να ξανασκάσει ένα άλλο. Έτσι με την Τζούλια κρατούσαμε τα αυτιά μας, διδαχτήκαμε από το πρώτο πυροτέχνημα :). Και πάλι τελείωσαν τα ίδια – σβήσαμε τα κεράκια στο μπαλκόνι, κλείσαμε την πόρτα, τραβήξαμε την κουρτίνα, άνοιξαμε το air con­di­ti­on και πήγαμε στο κρεβάτι. Σαν παλιές άρρωστες γυναίκες! :).

Κατά τα άλλα, ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι με το ξενοδοχείο και με όλα τα υπόλοιπα. Μετά από δύο ημέρες συνειδητοποιήσαμε ότι θα διασκεδάζαμε όπως όλοι οι υπόλοιποι και ότι δεν μας πείραζε (διαφορετικά θα πρέπει απλώς να ξεκινήσουμε τη δηλητηρίαση από το πρωί ως το βράδυ). Εφόσον είναι ένα τόσο φιλικό, οικείο και χαρούμενο ξενοδοχείο, πρέπει να προσαρμοστούμε. Την τέταρτη ημέρα (οι χαλούχες έφευγαν) κολυμπούσαμε χαρούμενοι στα ​“ατλαντικά” κύματα, έμαθαν πού να μπαίνουν στη θάλασσα για να μην τους παρασύρουν, και στα βαθύτερα νερά μπορούσαμε να απολαύσουμε την κούρσα στα κυματάκια. Ήταν φανταστικό! Και η θέα από το νερό στο περίπλοκο τοπίο ήταν κάτι εκπληκτικό. Τελικά, και οι δύο μας λυπήθηκαν που έπρεπε να φύγουμε από εκεί. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί πουθενά.

Συνολική επισκόπηση του ξενοδοχείου: όποιος θέλει να έχει μια ηρεμική διακοπές, ας πάει στο Achi­li­on στην Αμούδι στη Ζάκυνθο. Εκεί ήμασταν πέρυσι, υπέροχο σε όλα! Όποιος έχει ευχάριστα παιδιά στο σπίτι, ας έρθει εδώ, θα έχουν από αυτά ησυχία από το πρωί έως το βράδυ, τα παιδιά εκεί ξέρουν πώς να διασκεδάσουν μαζί. Ας τους δώσουν μικρά σανίδια surf, μπορούν να πετάγονται και να κολυμπούν στα κύματα όλη την ημέρα, ακόμη και στην πισίνα. Παρά την απαγόρευση στον πίνακα, όλα επιτρέπονταν εκεί. Όπως και το κάπνισμα στην Ελλάδα – όλοι και παντού καπνίζουν, κυρίως επειδή η ΕΕ είναι ικανοποιημένη που έχει ο νόμος:).

Παραθέτω μερικές φωτογραφίες από το ξενοδοχείο μας και εικόνες από τη θάλασσα στην παραλία, ώστε κάθε άτομο να δει ότι δεν χρειάζεται να παίρνετε τα κύματα τόσο σοβαρά, όπως τραγουδάμε εμείς οι Σλοβάκοι :).

Use Facebook to Comment on this Post

Grécko, Krajina, Zahraničie

Kalymnos – krásny ostrov v Grécku

skala
Hits: 2807

Dovo­len­ka na Kalym­no­se, 1. časť – Príchod

Auto­ri všet­kých čas­tí: Oľga Maga­lo­vá a Jul­ka Ron­čo­vá, V prís­pev­koch sú zážit­ky z pohľa­du Oľgy

V pon­de­lok 2. augus­ta sme sa vrá­ti­li z dovo­len­ky, tak už je naj­vyš­ší čas sa ozvať. Ešte stá­le nemám uro­be­ný poria­dok vo svo­jich fot­kách, ako­si nestí­ham .… Okrem toho som zis­ti­la, že moje fot­ky sú hroz­né! Mala som nový foťák a nestih­la som si (doma som nema­la čas, na dovo­len­ke sa mi nech­ce­lo), pre­čí­tať návod na jeho obslu­hu. Má vše­li­ja­ké reži­my, ale ja som len cva­ka­la na neja­kom obec­nom nasta­ve­ní (aj tak som na disp­le­ji kvô­li sln­ku nič nevi­de­la :). Pre­to na ilus­trá­ciu využi­jem aj krás­nu foto­ga­lé­riu čes­kej adre­na­lí­no­vej turis­t­ky Soni, kto­rú mi odpo­ru­či­li jej (a teraz už aj naši) pria­te­lia z Mora­vy, kto­rí boli tiež v ​„našom“ Kan­tu­ni Beach hoteli.

Ten­to rok sme boli 14 dní na gréc­kom ostro­ve Kalym­nos. Nesko­ro večer sme lete­li z Bra­ti­sla­vy na Kos. Dora­zi­li sme tam oko­lo dru­hej v noci. Väč­ši­na dovo­len­ká­rov potom pokra­čo­va­la auto­bu­som do jed­not­li­vých leto­vísk na Kose, iba nás, šty­roch ​„Kalym­no­sa­nov“, uby­to­va­li v štú­diách IRENE blíz­ko prí­sta­vu v Mas­ti­cha­ri. Bolo to prí­jem­né, lebo sme nemu­se­li čakať na ran­ný tra­jekt len tak nie­kde na móle v prí­sta­ve. V štú­diách nás uby­to­va­li asi o tre­tej v noci. Ospr­cho­va­li sme sa a išli sme spať. Ráno sme odtiah­li záve­sy, vyšli na bal­kón a mali sme zra­zu krás­ny prvý výhľad na pro­ti­ľah­lý ostrov Kalym­nos! Naozaj to pote­ši­lo 🙂 Uva­ri­li sme si v kuchyn­ke ran­nú kávič­ku a vychut­na­li sme si ju na bal­kó­ne. Potom sme zba­li­li fid­lát­ka a peši sme pre­šli kúsok do prí­sta­vu v Mas­ti­cha­ri.

Na móle, neďa­le­ko tra­jek­tu sme si v bie­lej ​„búd­ke“ vyme­ni­li vou­che­ry za ces­tov­né lís­t­ky a nastú­pi­li sme na tra­jekt. Prek­va­pi­lo nás, že kuf­re nám káza­li nechať iba tak na boku lode pria­mo na palu­be, kde postup­ne zapar­ko­vá­va­li náklad­nia­ky s tova­rom. Na Kalym­no­se sa v pod­sta­te nič nevy­rá­ba, tak­že vše­tok tovar tam pri­vá­ža­jú tým­to tra­jek­tom. Najprv sme z tých kuf­rov boli ner­vóz­ne a strieh­li sme na ne z hor­nej palu­by 🙂 Ale potom sme vide­li, že všet­ci ostat­ní ces­tu­jú­ci sú v poho­de, tak sme sa aj my pop­re­chá­dza­li po palu­bách a nafo­ti­li si ešte Mas­ti­cha­ri z hor­nej palu­by tra­jek­tu. Milo nás prek­va­pi­li aj toale­ty na tra­jek­te – boli pek­né a čisté.

O devia­tej ráno sa tra­jekt pohol sme­rom do prí­sta­vu Pothia, hlav­né­ho mes­ta ostro­va Kalym­nos. Pothia je krás­ne mes­teč­ko s jedi­neč­nou atmo­sfé­rou úzkych uli­čiek. V prí­sta­ve nás čakal dele­gát Jan z CK Aeolus, usa­dil nás do pri­pra­ve­né­ho taxi a odpre­va­dil do našich des­ti­ná­cií. Nás do stre­dis­ka Kan­tu­ni a mla­dých sym­pa­tic­kých novo­ma­že­lov Deka­nov­cov ďalej do Mas­su­ri.

Odka­zy

Holi­day on Kalym­nos, Part 1 – Arrival

Aut­hors of all parts: Oľga Maga­lo­vá and Jul­ka Ron­čo­vá, Expe­rien­ces are sha­red from Oľga­’s perspective

On Mon­day, August 2nd, we retur­ned from our vaca­ti­on, so it’s high time to sha­re our expe­rien­ces. I still have­n’t orga­ni­zed my pho­tos, some­how I’m fal­ling behind.… Besi­des, I found out that my pho­tos are ter­rib­le! I had a new came­ra and did­n’t have time (nor the desi­re during the vaca­ti­on) to read the manu­al. It has vari­ous modes, but I just clic­ked on some gene­ral set­ting (and I could­n’t see anyt­hing on the disp­lay due to the sun :). The­re­fo­re, for illu­stra­ti­on, I’ll also use the beau­ti­ful pho­to gal­le­ry of the Czech adre­na­li­ne tou­rist Sony, recom­men­ded to me by her (and now also our) friends from Mora­via, who were also in ​“our” Kan­tu­ni Beach hotel.

This year we spent 14 days on the Gre­ek island of Kalym­nos. We flew from Bra­ti­sla­va to Kos late in the eve­ning. We arri­ved the­re around two in the mor­ning. Most vaca­ti­oners then con­ti­nu­ed by bus to vari­ous resorts on Kos, only the four of us ​“Kalym­no­sans” were accom­mo­da­ted in the stu­di­os IRENE near the port in Mas­ti­cha­ri. It was nice becau­se we did­n’t have to wait for the mor­ning fer­ry just some­whe­re on the pier in the port. We were accom­mo­da­ted in the stu­di­os around three in the mor­ning. We sho­we­red and went to bed. In the mor­ning, we pul­led the cur­tains, went out on the bal­co­ny, and sud­den­ly we had a beau­ti­ful first view of the oppo­si­te island of Kalym­nos! It real­ly ple­a­sed us 🙂 We bre­wed our mor­ning cof­fee in the kit­che­net­te and enjo­y­ed it on the bal­co­ny. Then we pac­ked our things and wal­ked a bit to the port in Mastichari.

On the pier, near the fer­ry, we exchan­ged vou­chers for tra­vel tic­kets in a whi­te ​“booth” and boar­ded the fer­ry. We were sur­pri­sed that they told us to lea­ve our suit­ca­ses just on the side of the boat direct­ly on the deck, whe­re trucks with goods were gra­du­al­ly par­king. In Kalym­nos, basi­cal­ly not­hing is pro­du­ced, so all the goods are brought the­re by this fer­ry. At first, we were ner­vous about tho­se suit­ca­ses and kept an eye on them from the upper deck 🙂 But then we saw that all the other pas­sen­gers were fine, so we also wal­ked around the decks and took pic­tu­res of Mas­ti­cha­ri from the upper deck of the fer­ry. We were also ple­a­san­tly sur­pri­sed by the toilets on the fer­ry – they were nice and clean.

At nine in the mor­ning, the fer­ry moved towards the port of Pothia, the main town of the island of Kalym­nos. Pothia is a beau­ti­ful town with a uni­que atmo­sp­he­re of nar­row stre­ets. In the port, we were awai­ted by the repre­sen­ta­ti­ve Jan from the tra­vel agen­cy Aeolus, he sett­led us into a pre­pa­red taxi and escor­ted us to our des­ti­na­ti­ons. Us to the Kan­tu­ni resort and the young, sym­pat­he­tic newly­weds Deka­nov­ci furt­her to Massouri.

Links

  • Beau­ti­ful pho­to gal­le­ry sent to us by the Deka­nov­ci after the vaca­ti­on Kalym­nos on Wikipedia

Διακοπές στην Κάλυμνο, Μέρος 1 – Άφιξη

Συγγραφείς όλων των μερών: Όλγα Μαγκάλοβα και Τζούλκα Ροντσόβα, Οι εμπειρίες μοιράζονται από την οπτική γωνία της Όλγας

Τη Δευτέρα 2 Αυγούστου επιστρέψαμε από τις διακοπές, οπότε είναι πλέον καιρός να επικοινωνήσουμε. Ακόμα δεν έχω τακτοποιήσει τις φωτογραφίες μου, κάπως καθυστερώ.… Εκτός αυτού, διαπίστωσα ότι οι φωτογραφίες μου είναι τραγικές! Είχα ένα νέο φωτογραφικό μηχάνημα και δεν πρόλαβα να διαβάσω το εγχειρίδιο χρήσης του (στο σπίτι δεν είχα χρόνο, και δεν μου άρεσε η ιδέα κατά τις διακοπές), έχει διάφορες λειτουργίες, αλλά εγώ απλώς πατούσα κάπου σε κοινή ρύθμιση (και δεν έβλεπα τίποτα στην οθόνη λόγω του ήλιου :). Γι ​‘αυτό θα χρησιμοποιήσω για εικονογράφηση και την όμορφη φωτογραφική συλλογή της Τσέχας τουρΣτην πλωτή πλατφόρμα, κοντά στο φέρι, ανταλλάξαμε τα κουπόνια για τα εισιτήρια μας σε ένα λευκό ​“περίπτερο” και επιβιβαστήκαμε στο φέρι. Μας ξάφνιασε το γεγονός ότι μας είπαν να αφήσουμε τις βαλίτσες μας απλώς στην πλευρά του πλοίου ακριβώς στην πλατφόρμα, όπου σταδιακά παρκάρονταν φορτηγά με εμπορεύματα. Στην Καλύμνο, ουσιαστικά δεν παράγεται τίποτα, οπότε όλα τα εμπορεύματα φέρνονται εκεί με αυτό το φέρι. Αρχικά ανησυχήσαμε για αυτές τις βαλίτσες και τις παρακολουθήσαμε από το πάνω κατάστρωμα 🙂 Αλλά μετά είδαμε ότι όλοι οι άλλοι επιβάτες ήταν εντάξει, οπότε περπατήσαμε και εμείς γύρω από τα κατάστρωματα και τραβήξαμε φωτογραφίες του Μαστιχάρι από το πάνω κατάστρωμα του φεριμπότ. Επίσης, μας ευχάριστησαν τα τουαλέτες στο φεριμπότ – ήταν ωραίες και καθαρές.ίστριας Sony, που μου πρότειναν οι φίλοι της (και τώρα και οι δικοί μας) από τη Μοραβία, που ήταν επίσης στο ​“δικό μας” ξενοδοχείο Kan­tu­ni Beach.

Φέτος περάσαμε 14 ημέρες στο ελληνικό νησί της Καλύμνου. Το βράδυ πετάξαμε από τη Βρατισλάβα για την Κω. Φτάσαμε εκεί περίπου στις δύο το πρωί. Οι περισσότεροι διακοπές συνέχισαν με λεωφορείο προς τα διάφορα θέρετρα στην Κω, μόνο οι τέσσερις ​“Καλύμνιοι” μας φιλοξενήθηκαν στα στούντιο IRENE κοντά στο λιμάνι του Μαστιχάρι. Ήταν ευχάριστο επειδή δεν χρειάστηκε να περιμένουμε για το πρωινό φέρι κάπου στο κέντρο του λιμανιού. Στα στούντιο μας φιλοξένησαν περίπου τρία το πρωί. Κάναμε ντους και πήγαμε για ύπνο. Το πρωί τραβήξαμε τα κουρτίνια, βγήκαμε στο μπαλκόνι και ξαφνικά είχαμε μια όμορφη πρώτη θέα στον απέναντι νησί της Καλύμνου! Μας χάρισε πραγματικά 🙂 Εσείς μαγειρέψαμε το πρωινό καφέ στην κουζίνα και τον απολαύσαμε στο μπαλκόνι. Μετά συλλέξαμε τα πράγματά μας και περπατήσαμε λίγο προς το λιμάνι του Μαστιχάρι.

Στις εννιά το πρωί, το φέρι ξεκίνησε προς το λιμάνι Πόθια, της κύριας πόλης του νησιού Καλύμνου. Το Πόθια είναι ένα όμορφο χωριό με μοναδική ατμόσφαιρα στενών δρομακίων. Στο λιμάνι μας περίμενε ο αντιπρόσωπος ΤΑ του ταξιδιωτικού γραφείου Aeolus, μας εγκατέστησε σε ένα έτοιμο ταξί και μας οδήγησε στους προορισμούς μας. Εμάς στο θέρετρο Καντούνι και τους νεόνυμφους, τους συμπαθείς νεόνυμφους Δεκάνοβτσοβ, περαιτέρω στο Μασσούρι.

Use Facebook to Comment on this Post